Σαράτσης Νικόλαος – Βόλος

Γιατρός, δημοτικός σύμβουλος και δήμαρχος Βόλου. Γεννήθηκε το έτος 1877. Κατάγεται από τον Άνω Βόλο. Σπούδασε Ιατρική «ἐν Ἀθήναις καί Εὐρώπῃ». Απέκτησε την ειδικότητα του Παιδιάτρου και την άσκησε με επιτυχία στην πόλη του Βόλου. Έχει χαρακτηριστεί ως «πρωτοπόρος κάθε κοινωνικῆς κινήσεως». Επίσης ως «ἀνήρ μεγίστης μορφώσεως και μεγάλης ἐπιστημονικῆς καταρτίσεως». Ήταν ο ιδρυτής του παραρτήματος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού στον Βόλο. Πραγματοποίησε πολλές επιστημονικές διαλέξεις, οι οποίες, όπως έχει γραφεί, ωφέλησαν πολλαπλώς την κοινωνία της πόλης. Εκλέχθηκε δημοτικός σύμβουλος του δήμου Παγασών (Βόλου). Το 1914, στις 16 Σεπτεμβρίου, το Δημοτικό Συμβούλιο Παγασών αποφασίζει τη σύσταση επιτροπής με σκοπό την εξέταση κτήματος στη θέση Παγασές όσον αφορά την καταλληλότητά του για τη σύσταση εκεί απομονωτηρίου για τους ασθενούντες από χολέρα. Αποφασίζεται στην επιτροπή να συμμετάσχουν και οι γιατροί και δημοτικοί σύμβουλοι Δ. Γεννηματάς και Νικόλαος Σαράτσης. Στην απόφαση αναγράφεται και η έγκριση ποσού 1200 δραχμών για έξοδα επισκευής, μεταρρυθμίσεως και συμπληρώσεως του κτηρίου, το οποίο η επιτροπή θα κρίνει κατάλληλο για απομονωτήριο.

Στην ίδια απόφαση αναφέρεται ότι το συμβούλιο εγκρίνει και την αμοιβή 350 δραχμών σε γιατρό που θα διοριστεί με σκοπό να επιθεωρεί, μαζί με τον υγειονομικό γιατρό, τους επιβάτες των ατμόπλοιων κατά τις οδηγίες και τις υποδείξεις του λιμενάρχη. Μάλιστα το ποσό των 350 δραχμών φαίνεται να μοιράζεται και να αφορά κατά το ήμισυ τον πρώτο μήνα εργασίας του διορισμένου γιατρού, αφού ένας μήνας θα ήταν η αρχική διάρκεια εργασίας του. Ο διορισμός του θα παρατεινόταν για έναν επιπλέον μήνα, εφόσον κρινόταν αναγκαίο και, σε αυτή την περίπτωση, θα λάμβανε το υπόλοιπο του χρηματικού ποσού (αριθμ. συνεδρίασης 19, αριθμ. αποφάσεως 8). Λίγους μήνες αργότερα, στις 18 Δεκεμβρίου του 1914, οι ίδιοι ιατροί και δημοτικοί σύμβουλοι, Δ. Γεννηματάς και Ν. Σαράτσης, αποφασίζεται από το Δημοτικό Συμβούλιο των Παγασών να συμμετάσχουν και σε άλλη επιτροπή που σχετίζεται με θέμα υγείας. Αυτή τη φορά, η εν λόγω επιτροπή έχει ως έργο την εξέταση οικήματος, το οποίο προορίζεται για Δημοτικό Βρεφοκομείο του Βόλου.

Επίσης, η ίδια επιτροπή αναλαμβάνει και τον υπολογισμό των εξόδων εγκαταστάσεως στο κτήριο (συνεδρίαση 32 – 33). Μερικά χρόνια αργότερα, στη συνεδρίαση με αριθμό 18, της 7ης Δεκεμβρίου του 1921, το Δημοτικό Συμβούλιο Παγασών ενέκρινε το υπ’ αριθμό 10 ψήφισμα του Αδελφάτου του Αχιλλοπούλειου Δημοτικού Νοσοκομείου με απόφαση που έλαβε τον αριθμό 120. Εισηγητής του θέματος στο συμβούλιο ήταν ο γιατρός. Η έγκριση αφορούσε τη συμπληρωματική πίστωση λόγω των αναγκών των ρώσων προσφύγων και περιελάμβανε χρηματικά ποσά (α) 5.000 δραχμών για την αγορά καύσιμης ύλης, (β) 500 δραχμών για την επί δίμηνο αμοιβή του ρώσου ιατρού Γεωργίου Τσαρούχτσιεφ και (γ) 200 δραχμών για την επί δίμηνο αμοιβή του ρώσου νοσηλευτή Σεργέι Λεβασώφ.

Στα Πρακτικά, επίσης, συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου Παγασών, με αριθμό 31, που έλαβε χώρα στις 7 Οκτωβρίου του 1922, μετά τη Μικρασιατική συντριβή του έτους αυτού, μετά από εισήγηση του ιατρού καταγράφεται ότι το συμβούλιο όρισε τη μισθοδοσία ιατρού, του Νικόλαου Οικονομίδη, σε 500 δραχμές μηνιαίως. Ο Νικόλαος Οικονομίδης προσδιορίζεται ως γιατρός του Νοσοκομείου των Προσφύγων. Οι τελευταίοι ήταν Μικρασιάτες που έφθασαν στην περιοχή της Μαγνησίας μετά τη μεγάλη καταστροφή190. Ο γιατρός ανέλαβε Δήμαρχος Παγασών (Βόλου) το1938, διαδεχθείς τον Κωστή Σπυρίδη (Δήμαρχος 1934-1938). Τον γιατρό διόρισε στην εν λόγω θέση τον Ιούλιο του 1938 η κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά. Το όνομα του ως δημάρχου Βόλου εμφανίζεται σε απόφαση συνεδρίασης του δημοτικού συμβουλίου Παγασών (Βόλου) με ημερομηνία 18 Νοεμβρίου 1940, λίγο δηλαδή μετά την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου (συνεδρίαση με αριθμό 101). Κατά τη διάρκεια της εμπλοκής της Ελλάδας στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και της ξένης Κατοχής, ο δήμαρχος Βόλου και γιατρός Νικόλαος Σαράτσης, μαζί με τον Μητροπολίτη Δημητριάδος Ιωακείμ, «από τη θέση τους υποστήριξαν σθεναρά τους συμπατριώτες τους, προσπαθώντας να βρουν λύση στα προβλήματα που αντιμετώπιζε η εξαθλιωμένη από την πείνα, τις κακουχίες και την αγριότητα του κατακτητή. Απεβίωσε το  1949, σε ηλικία 72 ετών.