Κυρτσώνης Ζήσης του Δ. – Δράκεια Μαγνησίας

 Για τον γιατρό είναι γνωστό ότι συμμετείχε στο Β΄ Ελληνικό Συνέδριο κατά της φυματίωσης στον Βόλο, τον Μάιο του 1912. Καταχωρείται στον κατάλογο μελών του συνεδρίου ως γιατρός με έδρα τη Δράκεια Βόλου. Η τελευταία βρίσκεται στο Πήλιο. Είχε τον αύξοντα αριθμό συνέδρου 991155. Σπούδασε αρχικά φιλολογία. Εν συνεχεία σπούδασε την Ιατρική επιστήμη. Αναφέρεται ότι, παρά το γεγονός ότι άσκησε το ιατρικό επάγγελμα στη Δράκεια, μακριά από κάποιο αστικό κέντρο, ο εν λόγω γιατρός «εἶχε πλατιά ἐνδιαφέροντα και καλλιέργεια πνευματική». Το αποδεικνύουν άλλωστε και οι σπουδές του. Έγινε ερευνητής της ιστορίας του Πηλίου. Δημοσίευσε σε εφημερίδες και περιοδικά μελέτες, οι οποίες αφορούσαν ιατρικά θέματα, λαογραφικά στοιχεία, τοπωνυμιολογική και γλωσσολογική έρευνα. Έχει γραφεί ότι οι μελέτες του διαθέτουν «ἐπιστημονική ἀκρίβεια» και αναδεικνύουν «βαθύ κριτικό πνεῦμα». Έχει χαρακτηριστεί ως ιατροφιλόσοφος. Είχε αλληλογραφία με τον Ψυχάρη και έγινε οπαδός του – από τους πρώτους – και υποστηρικτής της δημοτικής γλώσσας. Λόγω του χαρακτηρισμού της γλώσσας αυτής ως «μαλλιαρῆς», ορισμένοι αποκαλούσαν τον γιατρό «μαλλιαρό», όπως άλλωστε αποκαλούσαν οι οπαδοί της καθαρεύουσας γενικώς τότε κάθε έναν που ακολουθούσε την απλούστερη καθομιλουμένη διάλεκτο. Η γλώσσα των δημοσιευθέντων έργων του δεν είναι όμως η ακραία δημοτική, αλλά είναι ανάμικτη. Έχει μάλιστα γραφεί ότι η γλώσσα του θυμίζει αυτή του Παπαδιαμάντη. Το ύφος του αναφέρεται ως «ἰδιότυπο» και «χαριτωμένο». Χρησιμοποιούσε συγγραφικό ψευδώνυμο, το οποίο ήταν «Ποδαλείριος», όνομα ιατρού – βασιλέα της Τρίκκης Θεσσαλίας και γιου του Ασκληπιού – που αναφέρεται από τον Όμηρο ως συμμετέχων στον Τρωικό πόλεμο. Στην Ιατρική Εφημερίδα του Στρατού, προσδιορίζεται ως «Ἰατρός (ἐν Δρακίᾳ)» ή «Ἰατρός (ἐν Δρακίᾳ Βόλου)». Από τις ανωτέρω πηγές καθίσταται γνωστό και το αρχικό γράμμα του πατρωνύμου του. Από τα μη ιατρικά του δημοσιεύματα, ως πολύ ενδιαφέροντα αναφέρονται τα: «Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος ὁ Νέος» (Βόλος, 1927), «Συμβολικές φράσεις. Συλλογή ἀπό αἰνίγματα πού στη Δράκεια ὀνομάζονται “εἰδωλάκια”» (Βόλος, 1927), καθώς και ειδήσεις και σχόλια από τη θεσσαλική επανάσταση του 1878. Ζούσε ως ερημίτης και δεν είχε εχθρούς. Πέθανε στη Δράκεια, στις αρχές του 1932.