Μαργάρης Νικόλαος του Ηλία – Βόλος 

Γεννήθηκε το 1899 στη Φουρνά των Αγράφων της Ευρυτανίας. Οι γονείς του ονομάζονταν Ηλίας και Αθηνά. Στις 10  Μαρτίου του 1934 ολοκληρώνει τις σπουδές του στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, λαμβάνοντας το με αριθμό 4042 πτυχίο της Ιατρικής σχολής. Λίγο μετά την αποφοίτησή του, εγκαθίσταται στον Βόλο, όπου την 1η Μαΐου του 1934 εγγράφεται, με αύξοντα αριθμό 59, στον “Ιατρικό Σύλλογο της Επαρχίας Βόλου”, τον μετέπειτα Ι.Σ. Μαγνησίας. Στην πόλη αυτή ασκεί την ιατρική ως ιδιώτης γιατρός. Στις 6 Ιουνίου του 1939, με την υπ’ αριθμό 905 απόφαση, αποκτά τον τίτλο του ειδικού Φυματιολόγου. Εργάστηκε στον Βόλο ως Φυματιολόγος και μετά το έτος 1940. Ο Δημήτριος Τσιλιβίδης μνημονεύει κείμενο του ιατρού που δημοσιεύθηκε στα “Θεσσαλικά Γράμματα” στις 20 Δεκεμβρίου του 1945. Εκεί περιγράφεται όλο το δράμα που ζούσαν καθημερινά οι υγειονομικοί μαζί με τους ασθενείς τους κατά τη διάρκεια της Κατοχής, όπου η ελονοσία, η φυματίωση και τα άλλα λοιμώδη νοσήματα «θέριζαν» τον ταλαίπωρο πληθυσμό: «Εμάς τους γιατρούς μας έπιανε φρίκη όταν εξετάζαμε τον άρρωστο φτωχο κοσμο. Άνοιγαν παλιές θεραπευμένες φυματιώσεις, παρουσιάζονταν πολλές καινούργιες. Στα παιδιά σχεδόν στο σύνολό τους εμφανίστηκαν αδενοπάθειες. Τα αφροδίσια και δερματικά πλήθυναν καταπληκτικά …η ελονοσία και άλλες επιδημικές αρρώστιες γίνηκαν πιο έντονες…Όλες οι προβλέψεις ήταν πως θα αργούσε νά’ ρθει η λευτεριά, κι’ όταν θα’ ρχόταν απ’ έξω δεν θα’ βρισκε παρά ζωντανά πτώματα, συντρίμμια ηθικά». Η λευτεριά τελικώς δεν άργησε ίσως πάρα πολύ, αλλά ακολουθήθηκε δυστυχώς από τη φρίκη του Εμφυλίου πολέμου. Είναι πολύ δύσκολο να διανοηθεί κανείς πώς ο ελληνικός λαός μετέπεσε από την αξιοζήλευτη παγκοσμίως εθνική ενότητα και αντοχή απέναντι στους σιδηρόφρακτους εισβολείς στον θανατηφόρο εμφύλιο σπαραγμό και τον όλεθρο. Ο γιατρός συνταξιοδοτήθηκε τον  Οκτώβριο του 1971, στην ηλικία των 72 ετών.