Γεωργιάδης Νικόλαος

Συνοπτική βιογραφία

Γιατρός, με σπουδές στο εξωτερικό και πολιτικός. Χρημάτισε δήμαρχος Βόλου και βουλευτής Λάρισας καθώς αρχικά η Μαγνησία υπαγόταν στον νομό Λάρισας. Θεωρούνταν από τους θεσσαλούς συμπολίτες του ως ένας «σοφός» γιατρός, πολιτικός και πατριώτης.

Πρώιμη ηλικία - Οικογενειακοί δεσμοί

Γεννήθηκε το έτος 1830 στην Πορταριά. Τελείωσε το Γυμνάσιο στην Αθήνα.

Σπουδές

Συνέχισε πανεπιστημιακές σπουδές στην Ιατρική Σχολή του Μονάχου της Γερμανίας.

Ιατρικό έργο – δράση

Το 1882, εγκρίθηκε η χορήγηση από το Υπουργείο Εσωτερικών της ιατρικής του άδειας. Το όνομα του απαντάται επίσης στον κατάλογο των μελών της Α΄ Συνόδου των ελλήνων γιατρών που έλαβε χώρα στην Αθήνα το 1882. Λέγεται ότι επέστρεψε από το εξωτερικό στη Θεσσαλία προς άσκηση του ιατρικού επαγγέλματος διαθέτοντας έναν πολύ ισχυρό ιατρικό και γενικότερα επιστημονικό «εξοπλισμό». Στόχος του ήταν η δημιουργία σύγχρονου νοσοκομείου στον Βόλο. Η θεμελίωση του Νοσοκομείου Βόλου έγινε επί δημαρχίας του το 1900. Η καταπολέμησή της λοιμώδους νόσου ευλογιάς  ήταν βασικός στόχος του. Το 1906, το Δημοτικό Συμβούλιο Παγασών, στο οποίο είναι εισηγητής συζητά την πίστωση χρηματικού ποσού 200 δραχμών στον αγώνα κατά των λοιμωδών νόσων. Ένα μέρος των χρημάτων θα διατεθεί προς αγορά ορών διφθερίτιδας. Το υπόλοιπο ποσό θα δοθεί προς αγορά δαμαλίδας. Σκοπός ο εμβολιασμός κατά της ευλογιάς των μαθητών, οι οποίοι, κατά το εν λόγω έτος, θα φοιτήσουν για πρώτη φορά στα σχολεία του Βόλου.

Δράση σε άλλους τομείς

Την περίοδο 1867-1875, εξορίστηκε από τους Οθωμανούς στη Θεσσαλονίκη, λόγω της πατριωτικής του δράσης. Οι συμπολίτες του, μετά την ενσωμάτωση της Θεσσαλίας, υπερψήφισαν την υποψηφιότητά του ως Βουλευτή και τον έστειλαν ως αντιπρόσωπο της Επαρχίας Βόλου στην Ελληνική Βουλή. Εκλέχτηκε βουλευτής το 1881, το 1890, καθώς και στη Β΄ αναθεωρητική Βουλή, το 1910, ως βενιζελικός. Αναδείχτηκε αντιπρόεδρος της Βουλής το 1882 και Πρόεδρος της Βουλής το 1891.Χρημάτισε μάλιστα Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων κατά το έτος 1910.

Συνέγραψε ένα και μοναδικό έργο με τον τίτλο “Θεσσαλία”. Η “Θεσσαλία” κυκλοφόρησε το έτος 1880 και θεωρείται ως προϊόν της ευρυτάτης παιδείας του γιατρού. Το βιβλίο αυτό αναλύει τα προβλήματα που απορρέουν από την ιστορία, τη χωρο-γεωγραφία και την τοπογραφία της Θεσσαλίας. Αναφέρεται ότι στο σύγγραμμα αυτό συνυπάρχουν το επιστημονικό πνεύμα με το λυρικό ύφος. Μεταφράστηκε στη γαλλική και την αγγλική γλώσσα. 

Εκλέχθηκε δήμαρχος Παγασών (Βόλου) στις δημοτικές εκλογές του 1899. Αμέσως μετά την ανάληψη των δημαρχιακών του καθηκόντων έγινε πρόεδρος και στη Φιλελεήμονα Αδελφότητα της πόλεως. Εκλέχτηκε και για δεύτερη φορά δήμαρχος και παρέμεινε στο δημαρχιακό θώκο του Βόλου (Παγασών) από το 1899 μέχρι το 1907.  Κατά την θητεία του ως δημάρχου, εκπονήθηκε το σχέδιο πόλης, ο εξωραϊσμός της, η εκτέλεση δημοσίων έργων, η ανέγερση σχολείων και η αξιοποίηση της δωρεάς της οικογένειας Αχιλλοπούλου για το κτίριο του  Νοσοκομείου. 

Θάνατος 

Απεβίωσε το 1923. Το γεγονός αυτό γίνεται γνωστό από την απόφαση κατά τη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Παγασών, το 1923, που ενέκρινε την απονομή τιμών στον εκλιπόντα τέως Δήμαρχο Παγασών. Ενέκρινε επίσης τη χορήγηση έκτακτης πίστωσης ύψους 7.500 δραχμών για την κηδεία του με δημόσια δαπάνη. Θεωρείται μια από τις πιο εξέχουσες φυσιογνωμίες του Βόλου. Κεντρική οδός της πόλης φέρει το όνομά του.

Βιβλιογραφία

Αντωνίου Α. Αντώνη, Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό Νεότερης Θεσσαλικής Ιστορίας, Αθήνα Μεταίχμιο 2018.

Δεσιμόνα Α. Νικόλαου, Η άσκηση της ιατρικής και οι γιατροί στο Θεσσαλικό χώρο (1881-1940), διδακτορική διατριβή, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Σχολή Επιστημών Υγείας. Τμήμα Ιατρικής, Λάρισα 2017.

Βιογραφικό σημείωμα μπορεί να βρει κανείς και στο κείμενο του Ν. Βλάχου “Θεσσαλοί γιατροί (ΙΖ΄ - ΙΘ αι.)”.